een dag om nooit te vergeten.

Tot dit jaar benijdde ik iedereen met een rijbewijs. Vol jaloezie zag ik mensen in een auto rijden. Vaak dacht ik: "dat kan ik nooit". En dat bleek ook zo te zijn: ik kon het niet. 100 lessen, 2 rij-instructeurs en 3 examens verder kon ik het nog steeds niet.

Uiteindelijk gaf ik het op. Ik deed alles per fiets of OV en ik geloofde oprecht dat ik een rijbewijs niet nodig had. Tot mijn laatste vakantie. We gingen naar Spanje en huurden een auto. Duizenden kilometers legden we af en geeneen daarvan reed ik. Dit is belachelijk, zei ik tegen mezelf en ik begon weer met lessen.

Deze keer in hartje Utrecht. Nou moet je één ding weten van Utrecht: hier houden ze van grote en onoverzichtelijke rotondes. Met het zweet in mijn handen en tranen in mijn ogen ging ik ze keer op keer te lijf. Zonder succes. Alleen rechtsaf lukt me. Uiteindelijk liet mijn instructeur de rotondes voor een paar lessen - of 10 - rusten. We gingen ons op andere dingen concentreren, zo zei hij.

Hij doelde hiermee kennelijk op invoegen. Nou moet je nog een ding weten van Utrecht: het is hier druk op de snelwegen. In pure paniek gooide ik mijn auto voor vrachtwagens, wachtte net zo lang met invoegen dat ik op de vluchtstrook reed, of voegde blind in, hopend dat de ander toevallig naar links ging. Ook dit lieten we even rusten, zei mijn instructeur.

Uiteindelijk reed ik een heleboel lessen gewoon door woonwijken. Af en toe probeerden we weer eens een rotonde of de snelweg en de kans op succes werd steeds iets groter.

Na 20 lessen ging ik weer op examen. Van de examinator eiste ik absolute stilte. Deze keer deed ik niet aan small talk. Een uur van natte oksels, lichte paniek en grote onzekerheid ging voorbij. Bij de terugkomst bij het CBR wist ik het al: ik was g*dverd*mme weer gezakt. Ik begon het gevoel te herkennen.

Ik luisterde al niet meer naar de examinator die heel veel woorden nodig had. Ergens in de verte viel het woord "geslaagd". Ik was geslaagd. Ik. Die niet kon rijden. Die niet kon schakelen, sturen én kijken..... Uit pure verbazing riep ik uit: "mag ik u zoenen?". Zonder te wachten op het antwoord smakte ik drie zoenen op zijn wang. Ik ben in mijn leven nog nooit zo spontaan geweest.