MJ

Een bevalling doet rare dingen met je. Niet alleen schiet je als vanzelf in de moedermodus, maar ook duik je onmiddellijk in een zelfgekozen cocon van luiers, spuugdoekjes en een bij te houden administratie van poep -en plasluiers. Een cocon waarin je de rest van de wereld buitensluit.

Zo wist ik bijvoorbeeld nog net dat Michael Jackson was overleden, maar had ik nagelaten te doen wat ik normaliter in zo'n geval zou doen: al zijn videoclips op Youtube bekijken en de krant uitpluizen naar het hoe en waarom van zijn overlijden. Nu las ik de voorpagina van de krant, riep naar B. dat de beste man dood was en keerde op mijn schreden terug naar mijn cocon.

Inmiddels laat ik de wereld langzaam binnen. De TV staat weer aan, de krant wordtgelezen en ik heb alsnog alle MJ-clips op Youtube bekeken. Zo ben ik dan ook wel weer.

En dan toch nog maar even een foto van de kleine. Gewoon, omdat trotse moeders dat doen: anderen lastig vallen met foto's van hun kroost. Ik heb ze nog nét niet in mijn portemonnee zitten, maar dat zal niet lang meer duren.

Eva

Ik was geen geboren moeder. Nooit hing ik kirrend boven andermans kinderwagen en pasgeboren babies wilde ik al helemaal niet op de arm. Treffend was mijn opmerking: "nu weet ik waarom ik geen kinderen wil" bij het zien van de pasgeboren dochter van mijn broer, zestien jaar geleden.

Dat alles is sinds vorige week dinsdag veranderd. Ik kir, ik zing, ik wieg, ik voed, ik verschoon en ik troost.

Ik ben namelijk moeder. Een gevoel dat overheerst en groter is dan het zijn van dochter, partner of vriendin.

Moeder. Ik. Met hart en ziel.

N.B. Foto volgt. Uploaden lukt niet.