Je Dag Is Goed

Mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde. Plassen, Bo uitlaten, ontbijten, koffiedrinken, roken en de krant lezen. Het tijdsbestek waarin dat allemaal plaatsvindt is doorgaans tussen half zeven en acht, precies in het timeslot van Je Dag Is Goed van QMusic. Een kabbelend, luchtig programma van Jeroen van Inkel, de man waarmee iedere 30plusser radiogewijs is opgegroeid. Nog steeds heb ik cassettebandjes waarop je Jeroen liedjes hoort aan - en afkondigen. Niet dat ik er ooit nog naar luister, maar weggooien is evenmin een optie.

En nou stopt zijn programma dus. Omdat ze Ruud de Wild voor de ochtend hebben gehuurd. Niets mis met Ruud hoor, hij heeft me 's middags vaak genoeg begeleid op mijn weg naar huis. Hij is grappig, adrem en Kijk in de Vegte (wat in mijn hoofd toch altijd klinkt als Kijkt in de Verte) is zijn ideale sidekick. Daar ligt het dus allemaal niet aan. Maar ik had Jeroen gewoon graag in de ochtend gehouden. Ruud had wat mij betreft wel de middagshow mogen doen, maar hij wilde niet. En zo werd Jeroen respectloos opzij geschoven. Big mistake, als je het mij vraagt. Maar ja, dat doen niemand.

klik

actie!

Nadat B. naar de Irish Pub was vertrokken om voetbal te kijken viel mijn oog op de grote fotolijst die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Hij stond inmiddels alweer een week achteloos tegen de muur, in afwachting van zijn definitieve plaats. Vriendinnen Ce, Cy en K. hadden er al een serie foto's van zichzelf in gedaan, maar twee lege plekken overgelaten. Ik besloot de foto's van Portugal uit te spitten, op zoek naar foto's waar B. en ik redelijk appetijtelijk op stonden. Aangezien zowel B. als ikzelf verre van fotogeniek zijn, was dat geen eenvoudige opgave.

Na lang zoeken vond ik alsnog twee redelijke foto's en hing de lijst op. Daarna keek ik energiek om me heen. Ik wilde nog zo'n klusje doen, want ik voelde me helemaal nuttig en opgeruimd. Opnieuw viel mijn oog op een grote fotolijst, deze keer op een oud exemplaar, vol met foto's van ex W. en mij. De lijst had ik al een tijd geleden van de muur gehaald, maar de moed ontbrak me om er iets mee te doen. Niet uit melancholie of verdriet, maar gewoon uit pure luiheid. Daarbij had ik de lijst alweer een aantal maanden niet bewust gezien, omdat ie deel uit was gaan maken van het interieur.

En weer spitte ik door de Portugal-foto's, deze keer om er een collage van te maken, Portugal in een notendop. B. lezend in een van de boeken van Allan Folsom, 'ons' terrasje in Lissabon, mij schrijvend in het schriftje en mijn voeten vol teenringen. Best aardig, al kreeg ik vooral erg veel zin om op vakantie te gaan*

Maar wat er toen gebeurde had ik niet durven voorspellen. Zonder vooropgezet plan liep ik naar mijn hangkast, pakte daar de grote stapel niet-dringend-geen-rekeningen-maar-wel-nog-op-te-bergen-administratie en een perforator. Voordat ik het wist zat ik papieren te ordenen, nieuwe ordners in te delen, labels te beschrijven etc. etc. Ik schrok er zelf een beetje van, te meer nu het januari 2006 was toen ik voor het laatst zo'n aanval had gehad.

Twee uur later kwam B. thuis en trof mij in exact dezelfde positie aan als waarin ik was toen hij vertrok: op de bank, onder een dekentje en verdiept in een boek. Alsof ik helemaal niets had gedaan die middag**. En daarvan raakte ik een beetje teleurgesteld. Ik stel me voor dat dat het gevoel is van de gemiddelde huisvrouw, die het huis schoon houdt, de was doet, de kinderen verzorgt, de boodschappen doet, kookt en whotnot***en waarvan de man bij thuiskomt denkt: heb je wel iets gedaan, vandaag?****


* Berlijn is geboekt voor lang weekend eind april. Een mooi begin.
** Niet dat B. dat erg zou hebben gevonden, want ook hij hangt aan het principe dat weekenden nou juist zijn bedoeld om te doen waar je zin in hebt.
*** K.: ik blijf 'm leuk vinden, ook al is het bijna 10 jaar (!) geleden.
**** Ik bedoel natuurlijk niet dat élke man van een huisvrouw dat denkt, maar er zullen er genoeg zijn die denken dat het huishouden hun vrouw geen enkele moeite kost en denken dat ze de hele dag soaps kijkt of koffie drinkt met de buurvrouw.

Buiten

Ik woon in Utrecht. In een fijne, rustige buurt dat inmiddels door sommige makelaars soms omschreven als ‘centrum’. Wonderlijk om te zien hoe het centrum zich kennelijk uitbreidt, want toen ik mijn appartement vijf jaar geleden kocht, lag het nog op vijf minuten fietsen vanaf het centrum.

En precies dát vond ik destijds heel belangrijk: wonen in (de buurt van) het centrum. Ik wilde namelijk de bioscoop, de kroeg en terrasjes op fietsafstand. Ik wilde na een wilde kroegennacht naar huis kunnen kruipen en nog shoarma halen. Kortom, ik wilde het bruisende stadsleven om mij heen. Toen vriendin Ce. een paar jaar geleden naar ‘buiten’ verhuisde, verklaarde ik haar dan ook voor gek. Geen grote stad op fietsafstand! Alleen maar groen om haar heen! Geen bioscoop in haar eigen stad!

Maar net zoals haar voorkeur voor wonen veranderde van het Neude in 'rust' en 'buiten', zo zijn ook mijn wensen in de loop der jaren veranderd. Net zoals mijn leven is veranderd. Weliswaar woonde ik vijf jaar geleden ook samen, maar mijn leven was toch behoorlijk anders. Veel vaker ging ik naar de kroeg en zocht ik het leven buitenshuis op. Ook daarna, in de tijd dat zowel vriendin Cy. en ik beiden vrijgezel waren, was ik blij met mijn stadsappartement. Want wilde kroegennachten, die kwamen toen nog wel eens voor.

Laatst stelde B. me de vraag of ik niet bang was dat we zouden verburgerlijken, als we ‘buiten’ zouden wonen? Voordat ik kon antwoorden, gaf hij zelf het antwoord al. We zijn al lang verburgerlijkt. And loving it.

The Nothing

Je kunt er de klok op gelijk zetten: als de voorpret is overgegaan in pret en die pret zelf dan ook voorbij is, val ik pardoes in een zwart gat. Een allesomvattend groot zwart gat.

Intermezzo
Kent u the Neverending Story nog? Die film, met die kleine Sebastian? Niet alleen vond en vind ik de titelsong zó leuk dat ik ‘m tot op de dag van vandaag nog geregeld neurie, óók wilde ik een hond, om ‘m Falkor te noemen, naar de hond-draak uit die film. Helaas had onze labrador had al een naam toen wij ‘m kochten en omdat ie daar zowaar af en toe naar luisterde, hebben we het zo maar gelaten.

En waarom begin ik nu over die film? Omdat het verhaal draait om het grote gevaar dat Fantasia teistert, namelijk het “Niets”. Nu, zie hier, de link naar mijn verhaal. Zwarte gat – het “Niets”.

Einde intermezzo

Want dát is het dus he, voor mij strekt zich een heel jaar uit met “Niets”*. Nog geen vakantie geboekt, zelfs geen weekendje weg. Geen gave feesten, geen leuke dingen. Niets. Nou, en daar baal ik van.

* nou ja, eigenlijk staat er genoeg op het programma: 2 huizen verkopen, 1 nieuwe kopen, Utrecht verlaten en ergens tussendoor ook nog even mijn eigen zaak beginnen. Maar toch he, het is geen vakantie.

carnaval

Ik weet het, ik zei dat ik er niet meer over zou schrijven. Maar hee, ik ben een vrouw en niets is zo veranderlijk.

Op dit moment zijn er twee dagen achter de rug en bevind ik me in de stilte voor de (derde) storm. Mijn vader is al op weg naar Venlo - daar komt ie vandaan en hij heeft nooit in het Maastrichtse carnaval kunnen aarden - en mijn moeder ligt even te rusten.

En net als altijd overvalt me ook op deze dinsdag een gevoel van melancholie: het is alweer bijna voorbij. Ook al hebben we nog een hele middag en avond, ook al heeft mijn lichaam er inmiddels genoeg van, ook al kan ik bijna geen sjoes meer zien: het idee dat de wereld morgen weer normaal is stemt me verdrietig.

Maar goed: nu is het nog niet voorbij. Ik mag nog één keer. En daar ga ik zo lang als mogelijk van genieten.

Vasteloavend same.