CeeBee

vrijdag 31 augustus 2007

lijf en leden

Ik vraag me wel eens af hoe mensen mij omschrijven. Niet dat ik het écht zou willen horen – want de kans ís aanwezig dat mijn ego gekneusd zou raken– maar het zou wel grappig zijn om te weten. Stel je voor dat ik in de kroeg zou staan en je zou mij aanwijzen, wat zou je er dan bij zeggen?

“Zij, zij met die krullen”
“Zij, die donkerblonde”
“Zij, zij met die H&M-spijkerbroek”
“Zij, die kleine”.
“Zij, zij! Ja, die ja, die dikke vrouw daar!”.

Ik vraag het me af. En meteen vraag ik me dan ook af hoe ik andere mensen omschrijf. Wát accentueer ik dan? Waarschijnlijk gewoon de dingen die opvallen. Gewicht, lengte, ogen, haar, huidskleur, kleding.

Tijdens mijn studententijd deelde ik tijdelijk een huis met andere studenten. Inderdaad, dat noem je dan een studentenhuis. Een van mijn huisgenoten was een jongen van Indiase afkomst (of iets uit die buurt, sorry, dat ben ik vergeten). Maar eigenlijk kwam ie gewoon uit Zutphen en sprak ook met het – niet zo heel charmante – accent uit die buurt.

In de loop der tijd was ik zó vergeten dat zijn huid een donker laagje had, dat het volgende gesprek ontstond met een vriendin.

“Wie heeft dat dan gedaan? ”
“R., je weet wel, mijn huisgenoot”.
“Wat een sukkel zeg”
“Ja, nou moet ik het weer van de verzekering zien terug te halen”
“Irritant”
“Ja, behoorlijk”.
“Maaruh, wie is die R. eigenlijk? Volgens mij ken ik die niet hoor?”
“Jawel, die ken je heus wel. Die vriend van A. en B. Was er vorige week ook bij op het huisfeest. Volgens mij studeert ie biologie.”
“Nee, zegt me helemaal niets”.
“O ja, en hij is donker”.
“O diiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.”

Waar gebeurd. Ik zweer het. Overigens had de – niet zo bijster slimme – Indiase R. een kaassoufflé voor drie minuten in míjn magnetron gestopt. Dat is ongeveer 2,5 minuut te lang. Daar kan een magnetron niet tegen. Weet ik inmiddels uit ervaring.

zaterdag 25 augustus 2007

Portugal

Waar
Lissabon
Sintra
Sao Teotonio
Monchique
Sagres
Lagos
Mertola
Monsaraz
Evora
Costa de Caparica

Wat
Strand
Zee
Steden
Kastelen
Paleizen
Kathedralen
Kloosters
Sagres
Superbock
Sardientjes
Gamba's
Geitenkaas
Shithead

Hoe
We hadden geen plannen. Behalve een vlucht, een hotel in Lissabon voor de eerste dagen en een huurauto hadden we niets geregeld. Dat was deels leuk en spannend, deels zenuwslopend. Want het vinden van een hotel aan de kust - zelfs buiten de Algarve - was niet te doen. Dat hadden we wellicht vooraf kunnen bedenken, maar dat hadden we niet gedaan. Dat bedenken, bedoel ik.

En dus was het toch een soort van paniekmomentje toen we op een parkeerplaats in Vila Nova de Milfontes stonden, met twee bijna lege mobiele telefoons en geen hotel voor die nacht. Met de laatste batterijen belden we de waslijst aan hotels die de Tourist Info Guy me had gegeven met de bemoedigende mededeling "je-moet-het-vooral-proberen-maar-ik-geef-je-weinig-kans".

Hij had gelijk. Want die nacht sliepen we niet in een pittoresque hotelletje met uitzicht op zee, maar op 45 minuten afstand van diezelfde zee. Geen strandtentjes, geen cocktail met de voetjes in het water. Niets van dat alles.

Maar behalve die paniek en een ontstoken oog was dat de enige tegenslag die we hebben gehad. Want alles kwam uiteindelijk goed. Meer dan goed.

Het was heerlijk.

woensdag 1 augustus 2007

Ten burele

Op mijn werk staat een zgn. "bureelkalender". Tenminste, zo noemt de maker van de kalender het, maar ik bedenk me nu dat het ding afkomstig is uit België en het bij ons dan wel gewoon bureaukalender zal heten. Maar goed.

Mijn bureelkalender ziet er ongeveer uit als het plaatje hiernaast. De idee erachter is simpel: in het midden de huidige maand, boven de maand die is geweest en onder de maand die komt. Kind kan de was doen.

Nou, en dan nu waar dit logje om gaat: zojuist mocht ik mijn bureelkalender weer een maandje verder draaien. In het midden verscheen de maand waarin ik naar Portugal op vakantie ga. Dit meisje is weer blij. Weliswaar snotterig, maar blij.