happy newyear

Zo. De laatste uren van 2005, niet mijn beste jaar tot nu toe. Ik ben er niet zo rouwig om, dit jaar af te sluiten. Ik heb wel zin in een nieuw jaar. Het kan namelijk alleen maar beter worden.

Doe voorzichtig vanavond. Hou alle vingers intact.

Groet,
kus,
CeeBee

Andre Rieu

In de categorie bekentenissen:

ik vind Andre Rieu leuk. Wat zeg ik, ik vind hem geweldig. En ik durf er zelfs voor uit te komen dat ik zowel een cd als een dvd van hem heb. Die dvd is van een concert dat hij deze zomer op het Vrijthof gaf. Met tranen in mijn ogen - maar deze keer niet van verdriet - zat ik zojuist te luisteren hoe Bennie Neijman (ja echt, Bennie Neijman) in een gastoptreden als Maastrichtenaar een ode aan mijn oude stad gaf. En dat is eigenlijk een tweede bekentenis: ik vind Bennie Neijman geweldig als hij zijn lied over Maastricht zingt.

Het maakt me trots om unne Mestreechteneer te zijn. Want dat blijf ik, ook al woon ik er al 13 jaar niet meer.

Bedankt pap, voor de DVD.

Robbie

*zucht*

Ik ben verliefd op Robbie Williams. Ik wilde vanavond nuttige dingen doen, maar in plaats daarvan kijk ik al een uur naar een documentaire over mijn Robbie.

Ik wil verkering met hem.

de witte dagen na kerst

Ik was 10 jaar oud en het was de dag voor mijn verjaardag. Het vroor 13 graden (maar ik wil er in mijn herinnering nog wel eens naast zitten) en mijn vader had gezegd dat het zou sneeuwen. En omdat mijn vader toen nog altijd gelijk had, zou het gaan sneeuwen. Simple as that.

De dag erna werd ik met een blij gevoel wakker. Ik was jarig! Cadeautjes, een feestje! Maar nog blijer was ik met het vooruitzicht op sneeuw. Ongeduldig trok ik het rolluik omhoog en zag sneeuw. Het had gesneeuwd! Verrukt keek ik naar die witte wereld. Het maakte me niet meer uit wat ik van mijn ouders zou krijgen, mijn verjaardagscadeau lag daar.

En dat gevoel heb ik nog steeds bij sneeuw. Het is een cadeautje. Dat de wereld mooi maakt. En gisterochtend kreeg ik een onverwacht cadeautje. Bij het opstaan zag ik door het raam een witte gloed. Slaperig keek ik nog eens goed. Sneeuw! Het had gesneeuwd! Zo snel ik kon trok ik mijn schoenen aan en liep met Bo door mijn ouderlijk dorp. Het was nog stil - want belachelijk vroeg - en niemand was mij nog voorgegaan. Geen sporen van auto's, mensen of andere honden. De sneeuw was nog maagdelijk wit en knisperde onder mijn voeten. Van puur geluk maakte ik nog een extra rondje. In de sneeuw. Net als vroeger.

Mocht ik het binnenkort weer eens vergeten: het leven is mooi en alles komt altijd goed.

kerst 2005

Ik voelde me beter en ging zaterdag even werken voordat ik naar Maastricht zou rijden. Na een uurtje door mijn post te hebben gekeken - en te hebben besloten dat het allemaal wel kon wachten - verliet ik het pand. Met Bo aan de riem en een zware tas om mijn schouder.

En toen gebeurde het. Bo was blij dat hij naar buiten kon en sleurde mij van enthousiasme mee. Een seconde later stond ik buiten. Met mijn sleutels aan de binnenkant en de deur in het slot.

Ja, dat is stom. En koud ook, trouwens.

Na de verlossing door een collega reed ik - in een fijn warme auto - naar Maastricht. Ik verheugde me op het melancholieke gevoel bij het horen van "Driving home for Christmas". De kans dat ik het zou horen tijdens een twee uur durende rit naar Maastricht leek mij 100%. Maar nee, ik hoorde het pas toen ik lang en breed bij mijn ouders aan tafel zat. En toen was ik niet meer in de stemming voor melancholie. Totdat ik het Limburgs liedje hoorde: "het is nog nooit zo donker geweest, of het werd altijd wel weer licht".

Kippenvel en tranen. Heel veel tranen.

qut

W.'s moeder E. was jarig en ik zou voor het eerst de vrienden van zijn ouders ontmoeten. Ik was nerveus, want ik wilde een goede indruk maken. Ik wilde dat ze me zouden herinneren als dat aardige, intelligente meisje.

Ik liep de huiskamer binnen en het gezelschap leek te verstommen. Iedereen staarde me aan, benieuwd om de vriendin van W. te zien. De moed zonk me in de schoenen en met een hoog stemmetje en rode wangen feliciteerde ik E.

Nou is E. is altijd druk en op haar verjaardag nog een slagje drukker. Met koken. Wijn inschenken en praten. Heel veel praten. Met iedereen een beetje en haar aandacht werd dan ook snel door iemand anders opgeeist..

Omdat W. zich had gemengd in het gezelschap stond ik er wat verloren bij. Ik pakte een taartje en ging snel op de bank zitten. Hopend op wat aanspraak. En daar was ze: R. De beste vriendin van W.'s moeder. Al snel stelde ze me op mijn gemak. Ze was geinteresseerd, stelde de juiste vragen en luisterde ook nog eens naar de antwoorden. En dat bleef ze doen. Iedere keer als ik haar zag. Ze is de liefste vrouw die ik ooit heb gekend.

En nu heeft ook zij kanker. In de hersens. In de longen. En er is waarschijnlijk niets aan te doen.

Qut qut qut

haloscan

Het zat me toch niet lekker, dat van die comments. Ik heb elders zo vaak een comment niet geplaatst, omdat ik echt geen puf had om steeds maar weer CeeBee enzo in te typen. Dus vond ik dat ik dat van mijn gasten ook niet kon vragen.

En dus heb ik zojuist met een bonkend hoofd, een keel als schuurpapier en een bijbehorend donker humeur toch maar Haloscan erop gegooid.

U merkt, ik zwicht al voor de lichtste kritiek. Dus gooi het eruit en ik pas mijn site aan:)

ziek

20.00 uur
"Goh, ik heb toch wel erge pijn in mijn keel";
- "Je klinkt ook raar"

20.30 uur
"Ik heb steken in mijn oor"
- "Oh?"

21.00 uur
"Voel eens aan mijn voorhoofd? Heb ik koorts?"
- "Ja"

21.01 uur
"Wat ga je doen?"
- "Ik haal een ibuutje. Ik wil niet ziek worden".

21.10 uur
"Ik ga naar bed"
- "Dag"

04.00 uur
"Wooeheeuuueee"
- "Gaat het?"
"Wooeheeuuuee""
-"Moet je spugen?"
"Wooeheeuuuee"
-"Ja, dus"

Ik ben ziek.

huh?

Karin wees mij erop. Dat je bij het achterlaten van een comment bij mij telkens opnieuw je gegevens moet invullen. En ik kan nergens een instelling vinden waarmee ik kan zorgen dat die gegevens wel bewaard worden.

Vraag is dus:

- moet iedereen inderdaad steeds opnieuw zijn gegevens invoeren? Zo ja,
- hoe kan ik instellen dat dat niet meer zo is?

Help deze digibeet de winter door!

flater

Anne-Floor schreef laatst over haar nachtmerrie van de middelbare school: de gymnastiekles. En dan vooral de horror van Het Kiezen. Alhoewel ik van mijn leven nog nooit als eerste van een groep ben gekozen - nou ja, misschien bij trefbal, maar dan alleen omdat ik knoepertje hard kon gooien - is Het Kiezen niet datgene wat gym zo erg voor mij maakte.

Nee, ik werd uitgelachen. Ik rende namelijk raar. Als ik ze moest geloven rende ik zelfs hilarisch. En kennelijk ren ik nog steeds raar, want tot op de dag van vandaag schieten mensen dan in de lach. Terwijl ik niet eens weet wat ik nou fout doe.

Goed, als ik rende werd ik dus uitgelachen. Dat is op zich al erg genoeg, maar daarbij heb ik me ook nog eens een keer onsterfelijk belachelijk gemaakt door bij softbal van het derde honk naar het tweede honk te rennen. In plaats van naar de finish of hoe die plaat ook heet waar je langs komt als je een punt scoort.

Niet alleen rende ik dus raar, ik rende dus ook nog de verkeerde kant op. Je begrijpt dat ik daarna helemaal nooit meer als eerste werd gekozen. Maar goed, je kon met mij wel lachen. Of een sigaretje roken, wat ik overigens met stip de beste invulling vond van die hele gymnastiekles.

Een beetje vanne dit en een beetje vanne dat

Ik wil een heleboel loggen, maar kan er geen geheel van maken. Dus dan wordt het maar een lijstje. Een decemberlijstje, zo je wil. Met heel veel links. En daar heb ik eigenlijk een hekel aan. Het moet dus niet gekker worden. Ach wat, ik gooi m'n haar los:

* Allereerst een rectificatie: ik heb helemaal geen hekel aan decemberlijstjes. Ik kijk graag naar jaaroverzichten en maak ook ieder jaar weer goede voornemens. Ook luister ik graag naar een top nog wat en het liefst de top 2000 van radio 2;

* Ik zag zojuist weer de beelden van de tsunami en ik kreeg het er koud van. Te meer, omdat ik er niet meer aan gewend was. Ja, dat klinkt cru, maar begin dit jaar schrok ik er niet meer van. Die beelden kwamen nu eenmaal dagelijks langs en kennelijk went alles. Zelfs beelden van gruwelijkheden;

* Zojuist hoorde ik dat de partner van een collega-advocaat zomaar is overleden. Een bacterie achter zijn long. Ook daar kreeg ik het koud van;

* Vandaag heb ik de blunder van een tijd geleden kunnen rechtzetten. Fijn. Heel fijn;

* Mijn bazin is bij nader inzien toch een lieverd. Toen ze het hoorde van W. en mij gaf ze me een cd. "Om bij te huilen", was haar opdracht. Vandaag heb ik een uur met haar gepraat. Over het leven. Over ons lief en haar leed. Ik behoud me overigens wel het recht voor om mijn mening over haar te herzien. En geloof me, dat gaat binnenkort weer gebeuren;

* Ik vind Nicole Kidman lelijk (ja, echt waar) en The interpreter stom (ja, ook echt waar);

Zo, dat was het. Morgen weer een normaal logje. Zonder links. Beloofd.

En vandaag....

....was alles anders.

Mijn moeder heeft altijd gelijk, al zit ze er soms een dagje naast ;-)

Ik was blij en wilde dat gevoel vieren met een lange wandeling in het stadpark. Om mooie plaatjes te schieten en Bo af te peigeren. Van het eerste ziet u hieronder het bewijs. Van het tweede niet, maar dat mag u gewoon van me aannemen.






Verder heb ik ook de plaatselijke geesten op de gevoelige plaat gelegd. Volgens mij waren ze een potje aan het voetballen op het veldje.

Een nieuwe dag...

...een nieuw begin?

Nou nee, vandaag nog niet. Ik startte de dag met dikke tranen toen lieve E. vroeg hoe het ging. Uit het niets rolden ze over mijn wangen. Het was een echte huilbui, compleet met snotneus en rode ogen. En ook de rest van de dag bleef hangen onder die verdrietige sluier.

Het goede nieuws is dus dat de emoties terrein hebben gewonnen. Ik verstop me niet meer, maar laat ze in alle hevigheid toe. Het slechte nieuws is dat ik ze niet kan sturen. Door een verdrietig liedje barst ik onverwacht in tranen uit en de verhalen van mijn clienten raken me meer dan ik zou willen. Ik ben zo labiel als een puber en vandaag moest een willekeurige dame dat ontgelden.

En omdat ik op dat moment niet de beleefdheid kon opbrengen om excuses op te brengen doe ik het nu.

Beste mevrouw,

Vanmiddag wees u mij - terecht - op de omgevallen vuilnisbakken bij mijn kantoor, waarvan de inhoud over de straat verspreid lag. Toen ik naarbinnen liep, vroeg u mij hier iets aan te doen omdat u ervan uitging dat die vuilnisbakken bij mijn kantoor hoorden. Dat was wel niet zo, maar ik had niet het recht om zo tegen u tekeer te gaan. En toen u daarna zo lief reageerde, mij uw excuses aanbood en mij een prettig weekend toewenste, was ik te verbaasd om alsnog sorry te zeggen.

Sorry mevrouw. U had het wel niet bij het juiste eind, maar dat had ik best op een normale manier kunnen zeggen. Ik hoop dat ook u een prettig weekend heeft.

Met vriendelijke groet,

CeeBee

Zo, dat lucht op. Nu ga ik een wijntje drinken en naar de film. Ik hoop dat ie zielig is, dan vallen mijn tranen niet zo op.

futloos

Soms kan ik bergen verzetten en ben ik niet te stuiten. Zowel op mijn werk als prive stuiter ik dan door het leven. Nog even zus, nog even zo. Tussen de bedrijven door nog een wasje en boodschappen. Ik draai er mijn hand niet voor om en kom geen energie tekort. Ik ben dan blij met mijn leven en voel me gewoon gelukkig.

Vandaag is niet zo'n dag. Vandaag is helemaal niet zo'n dag. Niets gaat goed en ik stoor me aan alles. Zoals zojuist aan die debiele chocomel-reclame. Als je zo graag chocomel wil, pak je toch g*dverd*mme zelf chocomel in plaats van achter die kerel aan te lopen? Kunnen die vrouwen dat apparaat niet zelf bedienen? Is het een apparaat voor mannen? Slaat ie op tilt bij de druk van een vrouwenvinger?

Ook stoor ik me aan de eeuwige decemberlijstjes. Ik hoef geen top 1000, top 2000 en zelfs geen top 3000. Geen jaaroverzicht of goede voornemens. 2006 kan alleen maar beter worden dan 2005. Daar hoef ik geen voornemen voor te hebben.

Ik heb het gehad. Ik ga een glas wijn drinken. "Morgen is alles anders" zei mijn moeder vroeger altijd. Ik hoop het, want nog zo'n dag trek ik niet.

Een goed gesprek

"Miauw"
-"Dag Max! Hoe voel je je vandaag?"

"Miauw
-"O, honger? Ja, dat is dan jammer, je hebt genoeg gehad. Heb je nog iets meegemaakt vandaag?

"Miauw"
- "Echt waar? Jeetje, wat spannend! En toen?"

"Miauw"
- "Nee, dat begrijp ik. Maar wat deed je toen dan?"

"Miauw"
- "Dat meen je niet!!! Wat goed van jou. En toen rende hij weg?

"Miauw"
- "Wat een held ben je toch ook. Nou, dan heb je wel wat eten verdiend"

"Miauw"
- " Ja, dat dacht ik wel, dat jij dat ook vond"

Kijk, en dat is nou knap he, dat je in een fictief gesprek je baasje ervan overtuigt dat je nog wat eten hebt verdiend.

Herinnering

Tig keer per dag schieten volstrekt willekeurige herinneringen door mijn hoofd. Ze komen uit het niets en hebben geen enkel verband met wat ik doe, ruik, voel of proef. Het is vaak niet eens een hele herinnering, maar een kleine 'snapshot' van een herinnering. Als een flits schiet het door mijn gedachten. Het stoort me niet, het haalt me niet uit mijn concentratie en ik hoef er ook niet echt van af. Maar ik vind het wel vreemd.

Mijn kamer in een vakantieadres, een open dag van de universiteit, de locatie van mijn ontgroening en een kroeg in Maastricht. Dat is de opbrengst van vanavond, vanaf het moment dat ik me bewust ervan ben.

Heeft iemand anders dit ook? Please? Anyone?

Een vrijgezel die gaat pas slapen, als ie alle sterren heeft gezien

"Vanavond jaren 90-borrel. Kom je ook?"

Dit soort uitnodigingen sloeg ik de afgelopen jaren steeds vaker af. Ik had geen zin meer in kroegentochten, dronkenschap en glijerij. Ik had een relatie en had meer plezier in een spelletje of een filmpje. Mijn leven bevond zich in een rustiger vaarwater en ik was blij dat ik de wekelijkse vleeskeuring in het Utrechtse kon laten voor wat het was. Die tijd had ik gehad.

Als kersverse vrijgezel met een lege agenda op vrijdagavond besloot ik gisteren op de uitnodiging in te gaan. Alhoewel ik mijn verhaal van the break up tot vervelends toe moest vertellen, vond ik het fijn. Fijn om weer even die ouwe Cee te zijn. Om bier te drinken en te vergeten.

En de alcohol deed zijn werk. Ik praatte. Ik zong, ik lachte en ik flirtte zowaar even. Het gaf me een kleine voorbeschouwing hoe mijn leven er weer uit zal zien: late nachten en grote katers. Ik stap uit het rustige vaarwater en ga mee in de kolkende rivier van het vrijgezellenleven. Ach, saai zal het niet zijn.

uitgesteld verlangen

Sinds de komst van de Goedheiligman, zie ik her en der logjes verschijnen over de hebberigheid van de jeugd en de misplaatste gulheid van hun ouders. Ook ik ben van mening dat kinderen niet alles meteen moeten krijgen, maar moeten leren om reikhalzend naar iets uit te kijken. Te verlangen naar hun speelgoed. Dromen van de juiste pop. Of van het cassettebandje van Gerard Joling (ja, lach maar, ik was ooit heftig verliefd op Gerard).

Ik kan me nog goed herinneren dat ik een nieuwe fiets wilde. Ik wilde een Grote-mensen-fiets. En ik kreeg 'm niet. Ik moest gewoon wachten. Er werd mij ook niet verteld waarop ik moest wachten of tot wanneer. Ik moest gewoon wachten totdat ik 'm kreeg. Maak je nou geen illusies dat ik als een geduldig mini-CeeBeetje mijn beurt afwachtte. Nee, ik zeurde stug door, wat dacht je dan..

En toen kwam Sinterklaasavond. Misschien zou ik dan die avond.....? Verlangend keek ik naar alle pakjes die misschien zouden leiden tot mijn fiets. Misschien een bel. Of een trapper. Een voor een kwamen de pakjes voorbij, maar de aanwijzing voor de fiets zat er niet tussen. Toen alle cadeautjes uitgepakt waren en ik nog steeds geen fiets had, kon ik mijn teleurstelling niet verbergen.... Met tranen in mijn ogen hielp ik mijn vader bij het opruimen van de bergen inpakpapier. En toen vond mijn vader nog een vergeten envelop. Van de Sint, voor mij. Erin zat een instructie. Ik geloof dat ik op de bovenverdieping een tweede instructie moest halen en dat die me uiteindelijk leidde tot de garage. En daar stond ie dan: mijn fiets. Mijn Grote-mensen-fiets. Als nieuw stond ie te schitteren in het felle tl-licht. U ziet, mijn ouders beheersten het trucje van uitgesteld verlangen tot in de puntjes.

En ik heb geleerd van die opvoeding. Dat niet alles kan op het moment dat jij het wil. Dat je soms moet wachten op je beurt of totdat je saldo het toelaat. En dat het kopen - of krijgen - na uitgesteld verlangen dubbel zo zoet smaakt.

Alles leuk en aardig - en volkomen juist - maar sinds ik heb besloten dat ik een nieuwe auto wil kopen, wil ik hem nu. Ik Wil Nu Een Nieuwe Auto. En daarmee ben ik weer terug bij af. So what, uitgesteld verlangen. Ik sta nog net niet te stampvoeten als dat 10-jarig grietje dat een fiets wilde.

Wham & Co

"Last christmas I gave you my heart"
"Driving home for Christmas"
"Rudolph the red nose reindeer"
"All I want for Christmas, is youuuuuuuuuuu"

Het mag weer! Morgen gaat de kerstcd mee naar het werk. Het is dat ik eigenlijk depressief ben, maar ik zou er bijna blij van worden. Misschien gooi ik straks Scrooge nog wel in de dvd-speler. What the heck, het is bijna kerst.

lief

Ik ben een prinsesje!

Dankjewel Sjip

wens

Beste sint,

Uw verjaardag vier ik niet dit jaar;
De situatie is er helaas niet naar;

Toch heb ik een kleine wens voor u;
Het is voor later, nog niet voor nu;

Omdat 2005 mij veel verdriet heeft gebracht;
Had ik me het volgende bedacht;

Misschien kunt u mij een portie geluk schenken?
Iets mooiers zou ik niet kunnen bedenken;

Het gaat mij niet om materiele zaken;
Die zullen mijn hart niet raken;

Ik wil alleen gelukkig zijn;
Ik wil alleen en gelukkig zijn.

Fijne verjaardag,

CeeBee

mp3

Ik ben 32, bijna 33, en ik zie er uit als 24. Ik zie er niet alleen jong uit, meestal voel ik me ook wel jong. Wat mij betreft hoor ik nog steeds bij de jeugd. Ik weet welke kleren hip zijn en welke niet. Ik ken de liedjes in de top 40, ik mail en heb zelfs een weblog.

Ook met apparatuur weet ik meestal wel raad. Computers, TV's, dvd-spelers en digitale camera's. Ik installeer ze allemaal. En dan op de autodidactische manier: gewoon proberen. Fouten maken, vloeken en opnieuw beginnen. Met succes, al heb ik nog steeds niet ontdekt hoe ik leestekens plaats met mijn laptop

Maar op 1 punt heb ik de strijd met de jeugd verloren. Ik krijg mijn mp3-speler niet aan de praat. Ik heb alle software geinstalleerd (let op de puntjes op de i) maar het ding weigert dienst. Er gebeurt niets. Geen icoontje, geen programma, helemaal niets.

Ik moet mijn verlies dus nemen en dit weekend aan mijn pubernichtje vragen hoe ik in godesnaam dat ding aan de praat krijg. Niks jong. Niks jeugd. Ik ben gewoon een oude taart. Maar die conclusie had ik al eerder getrokken.